Mijn moeder was fulltime huisvrouw en mijn vader werkte de hele dag hard, dus ik moest ervoor zorgen dat ik tweede werd in alles wat hij deed.
Dus je vraagt je misschien af hoe mijn moeder hier zo'n mooi huis heeft weten te creëren, waar kinderen spelen en rondrennen. Ze deed er alles aan om de deuren open te gooien om een heldere, frisse, politiek correcte sfeer te creëren, met kindermeubels die in stijgende, gebogen manieren waren gerangschikt. En het speelgoed van mijn vader werd bewaard in grote, kleurrijke bakken, niet weggestopt onder de kinderbedden, wat zorgde voor een echt giechelende speeltijd daar! Als we in onze tuin speelden, leerde mijn moeder ons spelen met de wormen, kevers en andere insecten die onder onze rokken kropen en zwommen, waar ik graag mee speelde, hoewel ik nooit wist hoe.
Als kinderen bracht ze ze naar de kerk en we hadden zondagsschool, en al heel vroeg moedigde ze ze aan en leidde ze door het jaarboek. Ze maakte onze foto's, net als Queen of the Nile, altijd buitengewoon mooi, vooral door het gebruik van grote transferschoolfotobladen die ze in de loop der jaren had gemaakt.
Nu zijn mijn beide kinderen halverwege de tienerjaren en hebben ze bij ons gestudeerd. Ik bracht ze naar Meninos, om te sporten, te spelen en te zwemmen. Ze waren daar geweldig, ondanks hun woorden, wat meer een erkenning van mislukking was dan schaamte. Als ze bij een grotere, ongepaste kinderopvangorganisatie waren geweest, zouden ze ongetwijfeld hun kwetsbaarheid, hun onhandigheid en hun apathie tegenover zichzelf en de kinderen van anderen hebben getoond.
Het was onze "samen-tijd" in Meninos die het meest memorabele deel van onze dag was. We leerden over de verantwoordelijkheden die we als volwassenen hadden, dat het belangrijk was om tijd door te brengen met de mensen waar we het meest om gaven, vooral onze kinderen, en dat dit de manier was waarop we ons gezin als volwassenen moesten blijven opvoeden. We spraken over God, en ouders, en familie en ontwikkeling. We bespraken seks. We hadden het over fouten. We hadden het over familie en breien. En we vonden het allemaal geweldig.
Het is niet dat ik de dag als een arm kind beoordeelde. Ik had gewoon moeite om alles te zien. Ik kan dit probleem echter niet omzeilen, wanneer ik aantrek wat ik wil, zie ik alles, het zonlicht, de wolken, een regenboog en nooit een wolk aan de lucht.
Er zijn zoveel kinderen over de hele wereld met zulke verschillende behoeften dat het niet mogelijk lijkt om aan ze allemaal te voldoen. Dus het houden van ons perspectief op onze kleine groep maakte het verschil.
Meninos is ongeveer twee maanden geleden geboren en we nemen nu een pauze tot aanstaande vrijdag. Ik mis mijn kind nog steeds en mijn kind mist mij nog steeds. Ik dwing mezelf gewoon om gelukkig te zijn voor mijn supercomputer, of met mijn glas wijn in de ene hand, een stapel papier in de andere, en denk gewoon dat het waarschijnlijk nog een paar weken zal duren.
Hoe moeilijk de dingen ook zijn, of hoe verdeeld we ook zijn, wij als ouders moeten onthouden dat we hier allemaal samen in zitten, we delen dezelfde familie-eenheid. Elk heeft zijn leuke dagen, kleding en schoolaanpassingen. Ze houden allemaal van vakanties en legerweek en voetbal, en schoolspelen. Hoe kunnen we anders zijn.
Dus ik veronderstel dat het leven niet zo gesneden en gedroogd is. In feite zijn er waarschijnlijk veel verschillende soorten liefde die er zijn, en er is hier veel te leren.
Ik zie het als een levensles, ik zie het zoals we allemaal over water lopen. Ik zie het als ze volwassen worden en ontdekken dat hun rol in het gezin niet is die van de moeder, de hulpverlener, de therapeut, de buurvrouw, de beschermer enzovoort, enzovoort. Maar ik zie het als ze langzaam ontdekken dat het toch hun eigen rollen zijn.
Deze kinderen die ik verloor door cyberpesten waren mijn eerste echte. Tegenwoordig hoor ik zoveel vreselijke verhalen over hoe slecht sommige jongeren worden behandeld door willekeurige vreemden, en hoe ze zich elke dag opnieuw voelen. Zo'n gevoel van hulpeloosheid, van hopeloosheid, en de duidelijkste boodschap die ik van hen kan krijgen, is de behoefte aan hulp.
De ENIGE hulp die ze nodig hebben, als op een dag, niet alleen iets om de pijn te lessen, denk ik. Al is het maar één persoon, een uur.